Duurzaamheid betekent veel voor veel verschillende mensen, maar kan elegant worden samengevat als “te voorzien in de behoeften van het heden zonder het vermogen van toekomstige generaties om in hun eigen behoeften te voorzien in gevaar te brengen.”

Centraal in het begrip duurzaamheid staat het gebruik van hulpbronnen op een zodanige manier dat de hulpbronnen in de toekomst behouden blijven. In het geval van de Nieuw-Zeelandse touroperator zijn enkele van de belangrijkste bronnen die ten grondslag liggen aan de waarden van onze toeristenindustrie onze wilderniservaring, ongelooflijke natuurlijke landschappen en over het algemeen rustige omgeving. En hier ligt het ingebouwde dilemma binnen de Nieuw-Zeelandse toeristenindustrie. De waarden en eigenschappen waarop we als touroperator vertrouwen, lopen het risico te worden aangetast door het succes van de sector die erop vertrouwt. Het is duidelijk dat als deze situatie niet wordt beheerd, de toeristische sector in zijn huidige vorm op middellange termijn niet houdbaar zal zijn.

Hoe gaat de industrie in een relatief vrije markt dan om met dit aspect van duurzaam ondernemen? Hoe wordt een evenwicht bereikt tussen de huidige economische behoeften van de touroperator en het behoud van de toeristische bron voor toekomstige generaties?

In Nieuw-Zeeland staat een groot deel van het beschermde landgoed onder controle van de centrale overheid of regionale raden. Deze gecentraliseerde controle maakt het mogelijk om de toegang tot dit landgoed rationeel te beheren, vooral in het geval van touroperators die het landgoed gebruiken voor economische activiteit. Door middel van hun concessieproces probeert het Department of Conservation de belasting en effecten op beschermde gronden te beheersen, waardoor de kernwaarden van dit land behouden blijven. Bij het evalueren van de effecten van menselijke activiteit op het beschermde landgoed moeten veel aspecten worden aangepakt. Deze kunnen kwesties omvatten zoals geluidsproductie, overbevolking, afvalverwerking, vereiste voor structuren en faciliteiten, en schade aan zeldzame flora en fauna. Bij het evalueren van de effecten van deze zaken op de instandhoudingswaarde van een gebied, moet je eerst de waarden kunnen definiëren die je probeert te beschermen en te behouden, pas dan is het mogelijk om de menselijke activiteit zodanig te sturen dat de effecten geminimaliseerd en verzacht in de toekomst.

Het proces van het verkrijgen van een concessie is lang, duur en niet zonder bureaucratische betrokkenheid, maar het proces van het balanceren van concurrerende behoeften in een iconisch landschap is complex en van cruciaal belang voor de echt duurzame werking van de Nieuw-Zeelandse toeristenindustrie.

Bron: David Francis