Billie Holiday Biography gaat over waarschijnlijk de meest bekende vrouwelijke jazzartiest… The lady had the blues people! Ze was een dame die met alle stress in haar leven om moest gaan.

Tegenwoordig is het gemakkelijk om mentale hulp te krijgen voor depressie, maar in Billie’s tijd was het niet zo gemakkelijk… vandaag is Xanax of Prozac gemakkelijk verkrijgbaar! Voor Billie was het alcohol en heroïne… wat jammer!

Billie “Lady Day” Holiday werd in 1915 in Baltimore geboren. Ze had een moeilijke jeugd – haar vader, een musicus, verliet het gezin vroeg en haar moeder kon haar niet consequent houden, wat ertoe leidde dat Billie vaak in zorg of familie werd geplaatst die haar misbruikte.

Ze werd op 11-jarige leeftijd verkracht en groeide op in armoede. Ze zegt het het beste in de eerste regel van haar beroemde autobiografie Lady Sings the Blues: “Mam en pap waren maar een paar kinderen toen ze trouwden. Hij was achttien, zij was zestien en ik was drie.”

In 1929 verhuisde ze naar New York, waar ze werkte als dienstmeisje en vervolgens als tienerprostituee. Volgens de legende zong ze in 1930 (op 15-jarige leeftijd), om te voorkomen dat haar moeder zou worden uitgezet, Body and Soul en bracht ze het publiek tot tranen toe. De dame kon zeker mensen zingen… zelfs als kind was ze een volwassen vrouw.

Billie Holiday begon te zingen in bars en restaurants. Vier jaar later maakte ze haar eerste plaat met Benny Goodman. In 1935 brak ze door toen ze vier kanten opnam, waaronder What a Little Moonlight Can Do en Miss Brown to You.

Ze kreeg haar eigen platencontract en hoewel de nummers die haar werden gegeven alledaags waren (in tegenstelling tot de nummers die waren opgeslagen voor de beste blanke zangers), maakte ze de liedjes klassiekers vanwege haar zangvaardigheid. Het meisje had geen enkel nummer dat ze zong “bezit”… ze zette haar “stempel” erop! ALS EEN ECHTE “JAZZ-CAT”!

Haar stemkwaliteit was niet uitstekend en haar stembereik was beperkt, maar ze had een griezelig vermogen om een ​​nummer tot leven te brengen, met behulp van dingen als pauzes en scheldwoorden — waardoor het nummer een verhaal of een ervaring werd, in plaats van alleen een groep noten zong met een stem.

Ze stortte haar hart en ziel in elk nummer en haar vermogen om een ​​nummer te interpreteren en je het gevoel te geven dat het ongehoord was. Hoewel het tegenwoordig gebruikelijker is, pionierde Billie Holiday met de stijl, en dit is hoe ze gewone tweederangs liedjes nam en ze buitengewoon maakte.

In 1936 nam ze op met pianist Teddy Wilson, waar ze voor het eerst werkte met Lester Young. Deze twee zijn voor elkaar gemaakt. Toen hij zijn zinnen met de hare speelde, ademde hij zoals zij ademde. Ze vulden elkaar stilistisch perfect aan. Hij gaf haar de bijnaam ‘Lady Day’ en zij hem ‘Prez’. Ze klonken als 2 stemmen van dezelfde persoon.

Haar opnamecarrière is verdeeld in 3 periodes. De eerste is de periode in de jaren dertig, opgenomen met Columbia, gekenmerkt door haar tijd bij Wilson, Goodman en Young. Haar muziek was gemaakt voor jukeboxen, maar ze maakte er jazzklassiekers van. Haar populariteit kwam nooit overeen met haar artistieke succes, maar ze werd tijdens de Tweede Wereldoorlog veel gespeeld op Armed Forces Radio.

Uit deze periode kwam het antiracismelied Strange Fruit, waarin ze een angstaanjagend beeld schetst van gelynchte zwarte lichamen die aan bomen hangen. De tekst van het lied werd aangepast van een gedicht van Louis Allen.

De volgende periode zijn haar Decca (platenmaatschappij) jaren in de jaren veertig, gekenmerkt door opnames met strijkorkestbegeleiding. Hoewel de platen uit deze periode indrukwekkend zijn, zijn ze niet zo ‘jazzy’. Deze periode kenmerkte zowel Loverman als haar zelfgeschreven klassiekers Don’t Explain en God Bless the Child. Eind 1947 werd ze gearresteerd op beschuldiging van drugs en bracht ze 18 maanden door in een federaal tuchthuis.

Maar de dame maakte vreselijke keuzes als het op mannen aankwam! Ze werd verliefd op mannen die geld van haar stalen, misbruikten en haar kennis lieten maken met heroïne. Toen ze uit de gevangenis kwam, ging ze terug naar heroïne. Om eerlijk te zijn mensen; Ik denk dat een man voor niets elke vrouw kan aanzetten tot drank of drugs!

In de jaren vijftig, de derde periode, begon haar stem te haperen, haar stem kraakte en soms miste ze noten, maar haar vermogen om liedjes te interpreteren was verbeterd. Sommigen beschouwen dit werk, met Verve-platen, als een van haar beste.

Haar klassieke opname van Lady in Satin werd door Ron David beschreven alsof het “klonk alsof haar stem was gestorven en terugkwam om ons uit het graf te achtervolgen.”

Het is niet bekend of ellende, drugs of drank (of alle drie) haar hebben gedood, maar in een trieste ironie werd ze in 1959 op haar sterfbed gearresteerd op verdenking van verdovende middelen. Is dat niet jammer? Genoeg om me de blues te bezorgen en te huilen in mijn bier!

Met al het verdriet om de dame heen, is het een wonder dat ze de prachtige muziek kon maken die ze deed! Godzijdank voor haar kracht om ons een echt origineel geluid te brengen… een echte DIVA is Billie Holiday!

Bron: Easton Davy