Mijn reis naar de Galapagos-eilanden, een creationistisch perspectief
Heb je je afgevraagd over de relatie tussen Evolutie en geloof in God? Ik wil hier graag een persoonlijk perspectief op geven. In 2008 hadden mijn vrouw en ik de kans om de Galapagos-eilanden te bezoeken. Al sinds de middelbare school wilde ik daar heen. Ik schreef mijn junior scriptie over Darwin en zijn reis, en had het altijd al zelf willen zien. De ervaring was geweldig! Ik kon me voorstellen waarom Darwin dit zo’n geweldig laboratorium vond voor zijn observaties. Er waren vrijwel geen roofdieren. De dieren ondervonden nauwelijks angst van andere dieren of van mensen. Het was surrealistisch! We liepen langs vogels die Boobies werden genoemd en die hun nesten in de open lucht legden en we konden naar ze kijken met hun baby’s, en ze maakten zich geen zorgen. Ik zou naast een hagedis kunnen zitten en hij zou niet weglopen. Vanuit mijn perspectief heeft deze veilige sfeer bijgedragen aan het bestaan van een grote diversiteit aan dieren. Door vergelijkingen tussen eilanden te maken, bleken er ook verschillen te zijn die geloofwaardigheid gaven over hoe dieren konden overleven die zich het beste aanpasten aan de afzonderlijke eilanden. We ontdekten bijvoorbeeld dat er binnen eilanden verschillen waren tussen schildpadden, vinken en in vegetatie
Toch, als ik hieraan denk sinds deze ervaring, heeft het mijn geloof in God niet aan het wankelen gebracht. De reden is dat, hoewel ik vind dat Darwins aanpassingsprincipe logisch is, God dit plan nog steeds in gang had kunnen zetten, net zoals hij andere natuurwetten heeft ingevoerd, zoals de wet van de zwaartekracht. Niet alleen dat, het resultaat van deze diversiteit vind ik een wonder om te zien, in lijn met andere wonderen die we kunnen toeschrijven als het werk van God, zoals zonsondergangen en prachtige bergen. Psalm 104:24 Ik denk dat het goed zegt: “O Heer, wat een verscheidenheid aan dingen hebt u gemaakt! In wijsheid hebt u ze allemaal gemaakt. De aarde is vol van uw schepselen.”
Alleen al door uit mijn huisramen te kijken, voel ik me verwonderd over het dierengedrag dat ik zie. Dit geldt met name voor het observeren van onze Hummingbird-feeder. We hebben gezien hoe ze een sterk territoriaal karakter hebben. Eentje, die we “Little Guy” noemen, heeft zichzelf uitgeroepen tot “koning van de feeder”. Hij zit meestal prominent bovenop onze feeder. Andere kolibries zullen proberen daar te eten, maar hij jaagt ze snel weg. Soms grijpen ze terug naar andere strategieën, zoals naar boven sluipen als hij niet kijkt of met twee tegelijk komen. Maar hij vindt altijd een manier om te overwinnen. Hij zal nieuwe en ongebruikelijke tactieken ontdekken, zoals opgaan in de bladeren in een nabijgelegen struik en naar binnen stormen wanneer een andere vogel nadert. Een ander voorbeeld, uit een ander raam zie ik een nest ochtendduiven. Ze zijn precies het tegenovergestelde van kolibries! Ze zijn erg zachtaardig en niet agressief. De vader en moeder wisselen elke dag om de beurt hun baby’s te voeden.
Ja, ik zie bewijs van natuurlijke selectie. Ik zie echter nog steeds dat God de touwtjes in handen heeft!