Ik las een geweldige vraag op de blog van Susan Scott: “Wat voor soort emotionele kielzog laten je gesprekken achter?”

Wat een geweldige vraag voor het begin van het vakantieseizoen. Emotioneel kielzog is de verstoring van kalm water die we creëren door wat we zeggen – of niet zeggen – en hoe we reageren. Voor sommigen zijn familiebijeenkomsten emotionele mijnenvelden waarover met veel zorg moet worden onderhandeld, meer dan vreugdevolle bijeenkomsten waar we ons geliefd en gewaardeerd voelen. Is uw vakantie een van deze uitersten of ergens tussenin? Wat doe jij om bij te dragen aan de emotionele toon?

Misschien is dit het jaar voor een nieuwe benadering van familiebijeenkomsten. Hier zijn een paar ideeën waarmee ik experimenteer voor de vakantie:

1. Waar wil ik echt zijn? Terwijl ik uitnodigingen evalueer, zal ik nadenken over waar ik wil zijn – wat voor mij prettig of prettig voelt in plaats van wat ik me verplicht voel te doen.

2. Met wie wil ik zijn? Ja, dit lijkt veel op mijn eerste vraag, maar het is een beetje anders. Als ik aan vakantie-evenementen denk, wil ik me graag voorstellen hoe ik mijn tijd zal besteden. Naar wie kijk ik uit? Zijn er gesprekken die ik echt wil hebben en relaties die ik wil versterken?

3. Wat mag ik meenemen naar het feest? Nee, geen materiële dingen, hoewel ik altijd van plan ben om te verschijnen met chocolade – meestal handgemaakte truffels. Dit is ongeveer hoe ik zal verschijnen. Hoe kan ik bijdragen aan het succes van het evenement? Wat zal mijn emotionele toon zijn? Wat kan ik anderen geven?

4. Wat moet ik achterlaten? Dit is niet de plek voor emotionele bagage. Of oude wrok. Of gemene verhalen. Of oordelen. Hoe kan ik deze dingen vermijden?

5. Hoe blijf ik aanwezig, bewust en verantwoordelijk voor de emotionele toon die ik creëer en handhaaf? Ik heb het hier niet over vals gejuich, maar over het bewaren van een kalme en aangename manier; van het terzijde schuiven van kleine, zinloze pijnen; van het positieve opmerken; liefde te delen. Ik wil in het moment zijn en me bewust zijn van de impact van wat ik zeg en doe op een natuurlijke, comfortabele manier. Ik wil bijdragen aan vreugde, niet aan verdriet, aan vertrouwen, aan liefde.

6. Als ik verstrikt raak en wakker word, hoe neem ik dan verantwoordelijkheid? Ik ben niet van plan om naar elk woord te kijken dat uit mijn mond komt – ik wil een leuke tijd hebben en mens zijn onder mensen, zodat er iets mis kan gaan. Ik ben echter van plan om op te letten, mijn uitspraken te erkennen en onmiddellijk elk ongeluk dat zich voordoet te onderzoeken en te luisteren, luisteren, luisteren en dan luisteren.

7. Waar word ik blij van? Ik weet het niet, maar ik ben van plan het te verwachten. En ik wed dat, met vreugde als verwachting, ik niet teleurgesteld zal zijn.

Ik hou van mijn vrienden en familie. En ik weet dat ze van me houden. Diep gecentreerd in die kennis, ben ik van plan te veel kalkoen te eten, mijn neven en nichten beter te leren kennen, te lachen, treintjes te spelen met een jonge neef en misschien te lezen met een andere en de 65ste verjaardagen van twee fantastische vrienden te vieren.

Ik hoop dat het kielzog dat ik dit jaar achterlaat, gevuld is met veelkleurige sprankelende bubbels van vreugde. En ik hoop dat die van jou dat ook is.

Bron: Susan R Meyer